کد مطلب:29391 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:92
4444. امام علی علیه السلام:شایسته است كه انسان تا نام خدا را نبرد، وضو نگیرد و پیش از آن كه آب را لمس كند، بگوید:«به نام خدا و به [ یاری ] خدا. بار خدایا! مرا از بسیارْ توبه كنندگان قرار ده، و مرا از پاكیزگان قرار ده». و هرگاه وضو را به پایان رساند، بگوید:«گواهی می دهم كه خدایی جز خدای واحد نیست، و او شریك ندارد، و گواهی می دهم كه محمّدصلی الله علیه وآله بنده و فرستاده اوست».[2]. 4445. امام علی علیه السلام - هرگاه از وضو فارغ می شد -:بار خدایا! مرا از بسیارْ توبه كنندگان قرار ده، و مرا از پاكیزگان قرار ده».[3]. 4446. امام صادق علیه السلام:امیر مؤمنان، زمانی با پسرش محمّد، نشسته بود. فرمود:«ای محمّد! ظرف آبی برای من بیاور». محمّد، ظرف را آورد. با دست راست، آب را بر دست چپ ریخت و آن گاه گفت:«سپاسْ خدایْ را كه آب را پاك قرار داد و آن را ناپاك نیافرید». آن گاه اِستِنجا كرد و گفت:«پروردگارا! دامنم را نگه دار و مرا عفیف ساز، نادیدنی هایم را بپوشان و آنها را بر آتش، حرام كن». سپس استنشاق[4] كرد و گفت:«بار خدایا! بوی بهشت را بر من حرام مساز و مرا از جمله كسانی قرار ده كه بوی بهشت و عطر و گُل آن را می بویند». آن گاه، آب را مَضمَضه[5] كرد و گفت:«بار خدایا! زبانم را به یادت گویا ساز و مرا از كسانی قرار ده كه از آنان خشنودی». آن گاه صورتش را شست و گفت:«بار خدایا! چهره ام را در روزی كه در آن، چهره ها سیاه می گردند، سفید گردان و در روزی كه چهره ها سفید می شوند، چهره ام را سیاه مكن». آن گاه دست راست خود را شست و گفت:«بار خدایا! نامه عملم را به دست راستم و [ جواز ] بهشت جاودان را به دست چپم بده». و سپس دست چپ خود را شست و گفت:«بار خدایا! نامه عملم را به دست چپم مده و آن را به گردنم غُل مكن، و از پاره های آتش به تو پناه می برم». آن گاه سرش را مسح كرد و گفت:«بار خدایا! مرا در رحمت، بركت و گذشتت غرق كن». سپس پاهایش را مسح كرد و گفت:«بار خدایا! گام هایم را در روزی كه قدم ها بر [ پل] صراطْ لرزان اند، استوار ساز و تلاشم را در چیزی قرار ده كه موجب خشنودی ات از من می گردد». آن گاه رو به محمّد كرد و فرمود:«ای محمّد! هركس مثل وضو گرفتن من وضو بگیرد و آنچه را كه من گفتم، بگوید، خداوند از هر قطره ای [ از وضویش ]فرشته ای می آفریند كه خدا را تقدیس و تسبیح می كنند و تكبیر و تهلیل می گویند، و خداوند، ثواب آن را برای او می نویسد».[6].
4443. كتاب من لا یحضره الفقیه:امیر مؤمنان، هرگاه وضو می گرفت، می گفت:«به نام خدا، و به [ یاری ] خدا، و بهترین نام ها از آنِ خداست. بزرگ ترینِ نام ها برای خداست، و قاهر است بر آنچه در آسمان است، و قاهر است بر آنچه در زمین است. سپاس، خدایی را كه هر چیز زنده ای را از آب، قرار داده است و دلم را به ایمان، زنده كرده است. بار خدایا! بر من ببخش، و پاكم ساز، و به نیكویی سرنوشتم را رقم زن، و هر آنچه را كه دوست دارم، به من بنمای و از پیش خود، خیرات را بر من بگشای، ای اجابت كننده دعا![1].